Το βάρος των γιγάντων

Πως να αντέξω το βάρος των γιγάντων
όταν τα βήματά μου δεν είναι σταθερά,
παρατάω και αυτοί χλευάζουν, 
περιμένουν τη βουτιά μου, στο έδαφος
της γης ξαπλωμένο να με δουν.
Πως άντεξα τόσο χρόνο αυτό το μαρτύριο...


Πάνε οι μέρες όπου ελαφρύς πέταγα
ελεύθερα από πάνω τους ανέμελα
χωρίς σημασία προσπέρναγα,
δεν έβλεπα τον φθόνο τους,
δεν με αφορούσε απλά πέταγα.
Απειλητικές κινήσεις δε λογάριαζα
έβλεπα ουρανό αυτό τα καθάριζε όλα.
Αλλά αυτοί υπομονετικοί μέτραγαν
το κάθε βήμα την κάθε κίνηση για να
βρουν το ψεγάδι που θα με έριχνε 
στα χέρια τους.
          
             Δεν με απασχολούσε.


Ώσπου μια μέρα δεν ήμουν ελαφρύς και
μπόρεσαν να με πιάσουν, από τότε
είμαι  αναγκασμένος να τους ακούω.
Δεν κατάλαβα πως έγινε αυτό, ακόμα
αναρωτιέμαι τι το προκάλεσε. Θλίψη
μελαγχολία γέμισε η καρδιά μου για το χαμένο
ουρανό, τόνοι δακρύων πότισαν τη γη, ποτάμια
ξεχύθηκαν  ορμητικά  έτοιμα να με πνίξουν.
Μέσ' το χαμό ψάχνω την δύναμη να
σηκωθώ να ελευθερωθώ από τα δεσμά τους
πριν χαθώ  μαζί τους κάτω 
                              από το γαλάζιο ουρανό.