This blog has reached the end of Thanks all friends for all the years we have traveled in the world of music together. Goodbye!!!

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Ahab - The Boats of The Glen Carrig [2015]




Ahab is a German funeral doom metal band founded in 2004 by Midnattsol guitarists Christian Hector and Daniel Droste and former Endzeit guitarist Stephan Adolph. The band is named after Captain Ahab, a character in the novelMoby-Dick by Herman Melville. Along with its name, the band also draws thematic and lyrical inspiration from Moby Dick– some songs even feature direct quotations from the book.[1]

Track listing

No.TitleLength
1. "The Isle" 10:11
2. "The Thing That Made Search" 11:06
3. "Like Red Foam (The Storm)" 6:25
4. "The Weedmen" 15:01
5. "To Mourn Job" 13:45
6. "The Light in the Weed (Mary Madison)" 10:31



download


       




The Light In The Weed (Mary Madison)
(It's been) seven years she'd been imprisoned
Seven years beset with dread
Seven years white death envisioned
Seven years of doubt well-fed

The desolation of the weed continent
And the cemetary of seas
Her volition turned all somnolent
Longing for an ease

There stood Mary Madison
Firmly the ladle she gripped
And out of some old bucket
Good ol' rum she dipped

Howbeit we won the day
The captain's wife was lost
Mary wallows in dismay
Pities (her demise) with disgust

So brace yourselves, ye seamen brave
Behold a bright light burning
Whenever be the seas so grave -
For man and maid the tide is turning

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Jeff Beck - Truth (1968)





Geoffrey Arnold "Jeff" Beck (born 24 June 1944) is an English rock guitarist. He is one of the three noted guitarists to have played with The Yardbirds (the other two being Eric Clapton and Jimmy Page). Beck also formed The Jeff Beck Group and Beck, Bogert & Appice.

Much of Beck's recorded output has been instrumental, with a focus on innovative sound, and his releases have spanned genres ranging from blues rock, hard rock, jazz fusion, and an additional blend of guitar-rock and electronica. Although he recorded two hit albums (in 1975 and 1976) as a solo act, Beck has not established or maintained the sustained commercial success of many of his contemporaries and bandmates.[1][2] Beck appears on albums by Mick Jagger, Tina Turner, Morrissey, Jon Bon Jovi, Malcolm McLaren, Kate Bush, Roger Waters, Donovan, Stevie Wonder,Les Paul, Zucchero, Cyndi Lauper, Brian May, Stanley Clarke and ZZ Top.

He was ranked fifth in Rolling Stone's list of the "100 Greatest Guitarists of All Time" and the magazine, upon whose cover Beck has appeared three times, has described him as "one of the most influential lead guitarists in rock".[3] He is often called a "guitarist's guitarist".[1] Beck has earned wide critical praise and received the Grammy Award for Best Rock Instrumental Performance six times and Best Pop Instrumental Performance once. In 2014 he received the British Academy's Ivor Novello Award for Outstanding Contribution to British Music.[4] Beck has been inducted into the Rock and Roll Hall of Fame twice: as a member of the Yardbirds (1992) and as a solo artist (2009).


Truth is the debut album by Jeff Beck, released in 1968 in the United Kingdom on Columbia Records and in the United States on Epic Records. It introduced the talents of his backing band (later baptized as The Jeff Beck Group), Rod Stewart and Ronnie Wood, to a larger audience , and peaked at number 15 on the Billboard 200.

Tracklist:

01.- Jeff Beck - Shapes Of Things
02.- Jeff Beck - Let Me Love You
03.- Jeff Beck - Morning Dew
04.- Jeff Beck - You Shook Me
05.- Jeff Beck - Ol' Man River
06.- Jeff Beck - Greensleeves
07.- Jeff Beck - Rock My Plimsoul
08.- Jeff Beck - Beck's Bolero
09.- Jeff Beck - Blues Deluxe
10.- Jeff Beck - I Ain't Superstitious

download



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Shanti - Shanti (1971, Reissue 2015)




For a brief period in the late ’60s, Indian music seemed on the verge of crossing over into the Western pop mainstream. Rock bands ranging from the Rolling Stones to the Lemon Pipers began incorporating Indian instruments like the sitar and the tabla as colorful, sometimes sinister, accents to their songs. George Harrison collaborated with musicians from the subcontinent on Beatles tracks like “Love You To” and “Within You Without You,” as well as his soundtrack to the 1968 film Wonderwall. Sitar legend Ravi Shankar, familiar to hip Western audiences since the late ’50s, became a genuine star, collaborating with scores of rockers and playing Monterey Pop and Woodstock.


While Western musicians often used Indian motifs superficially, to inject a touch of the exotic or the worldly into otherwise straightforward pop, there were exceptions. One of these was the short-lived band Shanti, whose sole release, their 1971 self-titled album, has now been reissued on CD for the first time by Real Gone Music. Shanti (from the Sanskrit for “inner peace”) comprised young Indian musicians Aashish Khan (sarod) and Zakir Hussain (tabla, dholak, and naal), as well as the California-based Neil Seidel (lead guitar), Steve Haehl (lead vocal and guitar), Steve Leach (vocal and bass), and Frank Lupica (drums), whose backgrounds were in rock and jazz.




According to Seidel, speaking to Richie

Unterberger in the liner notes for the reissue, Khan and Hussain viewed Shanti as a vehicle “to showcase the beauty of Indian music and promote it to the world.” The band would be “a mainstream pop thing with an Indian hook,” accessible to Western audiences primed by years of psych-pop with Eastern overtones. Khan and Hussain, the latter barely out of his teens, had already begun to develop reputations in their homeland, but both they and the American musicians were unknown in the States. They had an ally, however, in Richard Bock, a respected producer and co-founder of Pacific Jazz Records. Bock (who, incidentally, had previously recorded Hussain’s father Alla Rakha on a 1968 album with Buddy Rich) produced Shanti and helped the group get signed to Atlantic Records.

The songs on the seven-track album that resulted can be divided into three categories. The first includes “Good Inside” and “Lord I’m Comin’ Round,” the songs most steeped in Western pop. Here, the Indian instrumentation is minimized and largely reduced to decoration, as it was on trendy raga-rock records of the era. There’s not much about these records that distinguishes them from any number of West Coast rock bands of the era, whose ’60s psychedelia had begun transmuting into a rootsy, jazzier sound at the turn of the decade (e.g., the Grateful Dead).

The second category comprises pop songs that integrate Western and Eastern sounds in a more cohesive manner. The melody line to “Out of Nowhere” recalls the sort of tonalites characteristic of Indian music, while “I Do Believe” takes a free-form approach to structure and vaguely mystical lyrics (“how many years will it take till we learn / how to love, how the world turns? / it’s all in you”). There’s nothing inherently Indian about the songwriting of “We Want to Be Free,” but the density of the instrumentation sets it apart from the more pop-leaning songs on the record, especially given the prominence of Khan’s sarod, treated almost as a lead guitar

This blurring of the boundaries between Western and Indian instruments is also a feature of the third categories of tracks on Shanti: a pair of lengthy instrumentals composed by Khan. These are the least pop-centric tracks on the record, instead foregrounding traditional Indian sounds and approaches. Even so, there’s a conscious effort to integrate both Western and Eastern styles. The focus is on the Indian instruments for most of “Innocence,” but they’re joined at times by the rock rhythm section, and Seidel adds a country-rock guitar solo in the middle of the song. On the virtuosic showcase “Shanti,” the lead guitar doubles the Indian motif in places, while the sarod in turn cycles around a pop hook. Appropriately, as the track that shares the band’s name, it is the most representative of their ethos, showing how these separate styles of music can coexist and intertwine, borrowing from each other without pandering.

This one album proved the only testament of Shanti. Atlantic dropped the group, and no other label picked them up for a second album. (According to Seidel, the group auditioned for Apple Records, on an invitation from George Harrison; Ravi Shankar supposedly convinced Harrison not to sign them.) Khan and Hussain would go on to have successful careers in both India and the US. Hussain in particular has continued pursuing Shanti’s melding of Eastern and Western sounds, collaborating with Mahavishnu Orchestra’s John McLaughlin in Shakti, and the Grateful Dead’s Mickey Hart in a series of projects since the early ‘70s. Even if the concept for Shanti never quite coalesced into a world-uniting pop phenomenon, however, it’s worth seeking out for those moments where its potential is realized, and a glimpse of a new musical world comes into view.

Sally O'Rourke


download








Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Johny Cash American VI- Ain't No Grave (2010)




Johnny "J.R." Cash (February 26, 1932 – September 12, 2003) was an American singer-songwriter, guitarist, actorand author [2] who was widely considered one of the most influential musicians of the 20th century.[3] Although primarily remembered as a country music icon, his genre-spanning songs and sound embraced rock and roll, rockabilly, blues,folk, and gospel. This crossover appeal won Cash the rare honor of multiple inductions in the Country Music, Rock and Roll and Gospel Music Halls of Fame.

Cash was known for his deep, calm bass-baritone voice,[a][5] the distinctive sound of his Tennessee Three backing band, a rebelliousness[6][7] coupled with an increasingly somber and humble demeanor,[4] free prison concerts,[8][9] and a trademark look, which earned him the nickname "The Man in Black".[b] He traditionally began his concerts with the simple "Hello, I'm Johnny Cash"[c], followed by his signature "Folsom Prison Blues".

Much of Cash's music echoed themes of sorrow, moral tribulation and redemption, especially in the later stages of his career.[4][12] His best-known songs included "I Walk the Line", "Folsom Prison Blues", "Ring of Fire", "Get Rhythm" and "Man in Black". He also recorded humorous numbers like "One Piece at a Time" and "A Boy Named Sue"; a duet with his future wife, June Carter, called "Jackson" (followed by many further duets after their marriage); and railroad songsincluding "Hey, Porter" and "Rock Island Line".[13] During the last stage of his career, Cash covered songs by several late 20th century rock artists, most notably "Hurt" by Nine Inch Nails.


American VI: Ain't No Grave is an album by Johnny Cash, released posthumously on February 23, 2010, on American Recordings and Lost Highway Records.[1] Its release was three days prior to what would have been Cash's 78th birthday.[2] The album's music was recorded during the same sessions as American V: A Hundred Highways (2006) that took place during the final months of Cash's life. The album debuted at number three on the US Billboard 200 chart, selling 54,000 copies in its first week. Upon its release, American VI: Ain't No Grave received generally positive reviews from music critics.




         

Lyrics:
I've wept for those who suffer long
But how I weep for those who've gone
Into rooms of grief and questioned wrong
But keep on killing

It's in the soul to feel such things
But weak to watch without speaking
Oh what mercy sadness brings
If God be willing

There is a train that's heading straight
To heaven's gate, to heaven's gate
And on the way, child and man,
And woman wait, watch and wait
For redemption day

Fire rages in the streets
And swallows everything it meets
It's just an image often seen
On television
Come leaders, come you men of great
Let us hear you pontificate
Your many virtues laid to waste
And we aren't listening

There is a train that's heading straight
To heaven's gate, to heaven's gate
And on the way, child and man,
And woman wait, watch and wait
For redemption day

What do you have for us today?
Throw us a bone but save the plate
On why we waited til so late
Was there no oil to excavate
No riches in trade for the fate
Of every person who died in hate
Throw us a bone, you men of great

There is a train that's heading straight
To heaven's gate, to heaven's gate
And on the way, child and man,
And woman wait, watch and wait
For redemption day

It's buried in the countryside
It's exploding in the shells at night
It's everywhere a baby cries
Freedom
Freedom
Freedom

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Nachtmystium - The World We Left Behind (2014)




Nachtmystium was an American psychedelic black metal band formed by Blake Judd, formerly known as Azentrius, and Pat McCormick.[1] The band's name is derived from the German word Nacht meaning "night", and the made-up term mystium which resembles the Latin adjective mysticum. Judd and McCormick combined the words to create the band's name, which they state means "Encompassing Darkness".[2] Nachtmystium released multiple critically praised albums between 2005 and 2012, including Instinct: Decay (2005), Assassins: Black Meddle, Part I (2008), and Silencing Machine (2012). Controversy marred the band's success in 2013, when Judd was arrested for theft charges and publicly admitted he had a severe drug problem. Over their 13-year run, Nachtmystium released seven full-length studio albums and headlined multiple concert tours.


Tracklist

No.TitleLength
1. "Intrusion" 2:44
2. "Fireheart" 5:15
3. "Voyager" 7:20
4. "Into the Endless Abyss" 8:27
5. "In the Absence of Existence" 6:51
6. "The World We Left Behind" 6:33
7. "Tear You Down" 5:18
8. "On the Other Side" 4:43
9. "Epitaph for a Dying Star" 7:29






      

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Grand Magus-Triumph And Power - 2014



Tracklist:

01 - On Hooves Of Gold
02 - Steel Versus Steel
03 - Fight
04 - Triumph And Power
05 - Dominator
06 - Arv
07 - Holmgång
08 - The Naked And The Dead
09 - Ymer
10 - The Hammer Will Bite
11 - Blackmoon (Bonus Track)

donwlaod


       

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Κώστας Σακκαλής -Στις αρχές του 1966 o Roky Ericson

Στις αρχές του 1966 η λέξη «ψυχεδέλεια» ήταν ακόμα άγνωστη στο ευρύ κοινό και σίγουρα άσχετη με τη μουσική, οι Beatles είχαν ήδη κατακτήσει τον κόσμο και με το "Rubber Soul" ξεκινούσαν τις πραγματικά ποιοτικές δουλειές τους και στο Τέξας μπορούσαν να σε πυροβολήσουν αν ήσουν άντρας με μακριά μαλλιά ή κοπέλα με κοντή φούστα. Κι όμως το ημερολόγιο έγραφε Ιανουάριος του '66 όταν μία ηλεκτρική κανάτα, μία γρέζα κιθάρα και κυρίως μία λυσσασμένη φωνή ούρλιαζαν "You 're Gonna Miss Me" και συνέπαιρναν όλο το Austin.

13th Floor Elevators
Η ιστορία ξεκινάει στην πραγματικότητα λίγο πιο πριν, όταν ο Roger Kynarg Erickson αποφασίζει να εγκαταλείψει το συγκρότημά του, The Spades, στο οποίο έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Η πρόσκληση ήρθε ένα βράδυ από τον μεγαλύτερό του, Tommy Hall (o Roky ήταν 17 και ο Hall 22), όταν τον είδε στη σκηνή κάποιου τοπικού club. Αρχικά η ιδέα ήταν ότι ο 17χρονος θα συνδυαζόταν με ένα άλλο τοπικό συγκρότημα, τους Lingsmen, κάτω από την εποπτεία και καθοδήγηση του Hall. Ο τελευταίος, όμως, χωμένος βαθιά στην κουλτούρα του (νόμιμου ακόμα τότε) LSD αλλά και αρνητικός στο να κρατήσει έναν πιο παθητικό ρόλο, δε μπορούσε να συγκρατηθεί στις πρόβες του συγκροτήματος και, καθώς δε γνώριζε κάποιο όργανο, αυτοσχεδίασε με μία πήλινη κανάτα ως πνευστό (μέχρι τότε υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο μόνο σε skiffle μπάντες) και ένα μικρόφωνο, πράξη που μελλοντικά θα σήμαινε την πιο παράξενη και απόκοσμη ενορχήστρωση που θα μπορούσε να φανταστεί το rock. Έτσι διαμορφώθηκε η σύνθεση των 13th Floor Elevators, που εκτός των προαναφερθέντων, περιελάμβανε τους Benny Thurman, John Ike Walton και Stacy Sutherland, σε μπάσο, drums και κιθάρα αντίστοιχα.



Η σχετική τοπική επιτυχία τους επιβεβαιώνεται όταν ο παραγωγός Gordon Bynum τους καλεί να ηχογραφήσουν ένα 45άρι για τη νεοσύστατη εταιρία του. Αυτό θα είναι το θρυλικό "You 're Gonna Miss Me", ένα από τα τραγούδια που στιγμάτισαν τη δεκαετία και συμπεριλαμβάνεται σε κάθε αντίστοιχη λίστα που σέβεται τον εαυτό της. Στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί νέα σύνθεση, αλλά τραγούδι που ο Erickson εκτελεί από την εποχή των Spades και μάλιστα είχε ήδη ηχογραφήσει μία εκδοχή του. Η εκδοχή των Elevators είναι όμως ασύγκριτη. Πέρα από τις αρχετυπικές garage κιθάρες των Erickson και Sutherland και τον απροσδιόριστο ρυθμό του jug του Hall, αυτό που κλέβει την παράσταση είναι τα πρωτο-punk αλλά με επιρροές από blues και soul φωνητικά του Erickson, που μπορούν να συγκριθούν σε φρενίτιδα μόνο με την ορμητική φυσαρμόνικα του ίδιου, που ουσιαστικά κλείνει το κομμάτι. Στην άλλη πλευρά του δισκίου περιλαμβανόταν η σύνθεση των Hall/Sutherland, "Tried To Hide".



Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου στην περιοχή του Austin δε θα ξεφύγει της προσοχής της International Artists, που θα υπογράψει αμέσως το συγκρότημα και θα επανεκδώσει το single, σε ευρύτερη αγορά αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα την επιτυχία του ακόμα και σε περιοχές εκτός Τέξας και κυρίως, ίσως, στον κόλπο του San Fransisco, που ήδη είχε αρχίσει να διαμορφώνεται ένας καλλιτεχνικός πυρήνας. Ο δίσκος που θα κυκλοφορήσει θα τιτλοφορείται "The Psychedelic Sounds Of The 13th Floor Elevators" και αυτό από μόνο του αποτελεί μία ολόκληρη ιστορία. Βλέπετε, το Νοέμβριο του 1966, όταν και κυκλοφόρησε, σημειώθηκε και η κυκλοφορία άλλων δύο δίσκων που συμπτωματικά (;) περιλαμβάνουν τη λέξη «psychedelic» στον τίτλο τους για πρώτη φορά. Είναι το "Psychedelic Lollipop" των Blues Magoos και το "Psychedelic Moods" των The Deep, με το τελευταίο πάντως να κερδίζει στο νήμα τα άτυπα πρωτεία. Για την ιστορία, η λέξη αυτή πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον ψυχίατρο Humphrey Osmond σε μία συζήτησή του με τον έτερο ερευνητή των παραισθησιογόνων ουσιών, Timothy Leary, σε μία προσπάθειά τους να περιγράψουν την επίδρασή τους στον άνθρωπο. Πρότεινε λοιπόν ο δεύτερος: «To make this mundane world sublime, take half a gram of phanerothyme», για να αποκριθεί ο πρώτος: «To fathom Hell or soar angelic, just take a pinch of psychedelic». Γιατί σας τα λέμε αυτά; Μα γιατί οι ψυχότροπες ουσίες και κυρίως το LSD θα γίνουν η καθημερινότητα του συγκροτήματος και θα παίξουν το ρόλο τους στην ιστορία του Roky (όπως κυκλοφορεί πλέον, συνδυάζοντας τα δύο ονόματά του).

Ο πιο αφοσιωμένος και μελετημένος χρήστης του LSD υπήρξε όπως είπαμε ο Tommy Hall και δεν έχασε την ευκαιρία να μετατρέψει το ντεμπούτο του συγκροτήματος σε ένα μικρό μανιφέστο υπέρ του LSD. Αυτό, συνεπικουρούμενο από τους, δικούς του συνήθως, far out στίχους προφανώς συνέβαλε στη διάδοση του άλμπουμ, αλλά, βεβαίως, η πραγματική του αξία βρίσκεται σε ύμνους όπως τα "Roller Coaster", "Reverberation", "Fire Engine" κτλ. Ο θρύλος θέλει τη συντοπίτισσα Janis Joplin να επηρεάζεται από το άλμπουμ αυτό και μάλιστα να θέλει να προσχωρήσει στο συγκρότημα πριν τελικά φύγει για το San Francisco. Πολλοί μάλιστα αναγνωρίζουν το στυλ του Erickson στο μετέπειτα τραγούδι της.

Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά και με το νόμο έχουν ήδη ξεκινήσει. Σε μία επιδρομή στο σπίτι του Hall, όπου το συγκρότημα περνούσε τον καιρό του, συλλαμβάνονται για κατοχή μαριχουάνας. Στο Τέξας του τότε αυτό θα ήταν αρκετό για κάμποσα χρόνια πίσω από τα κάγκελα, αλλά τη γλιτώνουν από κάποιο γραφειοκρατικό λάθος. Συγκεκριμένα, στην αστυνομική αναφορά γράφτηκε ότι «μικρή ποσότητα του ναρκωτικού ελέγχθηκε», το οποίο παρεξηγήθηκε ως «μικρή ποσότητα του ναρκωτικού βρέθηκε». Τη γλίτωσαν με αναστολή. Όλα αυτά κάπου αποδείχθηκαν παραπάνω από ό,τι μπορούσε να αντέξει ο drummer Walton και ο μπασίστας Thurman, που αποχωρούν για να αντικατασταθούν από τους Danny Thomas και Dan Galindo αντίστοιχα.

Η δεύτερη δουλειά τους με τίτλο "Easter Everywhere" θεωρείται από πολλούς πιο μεστή και η πεμπτουσία του ήχου τους. Βουτάνε περισσότερο στην ψυχεδέλεια και απομακρύνονται από το garage, όπως αποδεικνύει και το 8λεπτο αριστούργημά τους, "Slip Inside This House". Η φωνή του Roky εξακολουθεί να μαγεύει με την ερμηνεία της και αν αυτό κάπου είναι ολοφάνερο είναι στην καταπληκτική διασκευή στο "It's All Over Now Baby Blue", που σε συνδυασμό με το συνεχές «σχολιασμό» της κιθάρας του Sutherland αναδεικνύει μία μελωδική υπόσταση του τραγουδιού, την οποία ίσως ούτε ο ίδιος ο συνθέτης της να μην είχε συνειδητοποιήσει. Και ενώ η επιτυχία τους χτυπάει την πόρτα, το ίδιο κάνει και η αστυνομία, που θεωρώντας τους στίχους τους επικίνδυνους δεν τους αφήνει σε ησυχία.



Όχι ότι και οι ίδιοι δεν πήγαιναν γυρεύοντας. Ειδικά οι Hall και Erickson είχαν χαθεί στην αναζήτηση μίας «ευρύτερης αντίληψης» και «επέκτασης του ασυνείδητου», με αποτέλεσμα η ενασχόλησή τους με τη μουσική να γίνεται όλο και αραιότερη. Το 1967 ο Erickson συλλαμβάνεται για κατοχή μαρχιουάνας (ένα τσιγάρο!) και αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Ή να δεχτεί να δικαστεί με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει τη συγκεκριμένη εποχή και στη συγκεκριμένη πολιτεία (μέχρι 10 χρόνια κάθειρξη) ή να δηλώσει ότι το LSD επηρέασε το μυαλό του (ίσως όχι απολύτως ψευδές) και να ενταχθεί σε ψυχιατρική κλινική για περαιτέρω θεραπεία. Οι δικηγόροι του επιλέγουν τη δεύτερη λύση και τότε είναι που τα πραγματικά προβλήματα ξεκινούν για τον ήρωά μας.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, ας κλείσουμε το κεφάλαιο 13th Floor Elevators. Παρόλο που το συγκρότημα έχει πρακτικά διαλυθεί, η International Artists θα κυκλοφορήσει ακόμα δύο δίσκους τους. Ο ένας τιτλοφορείται "Live" (1968) και είναι μία ελεεινή, αλλά συνηθισμένη προσπάθεια των δισκογραφικών τότε να εκμεταλλευτούν τη φήμη ενός συγκροτήματος. Αποτελείται λοιπόν από studio outtakes και εναλλακτικές ηχογραφήσεις, με προσθήκη ψεύτικων ήχων κοινού. O επόμενος δίσκος, με τίτλο "Bull Of The Woods", περιέχει ελάχιστη συνεισφορά από τον Erickson ή τον Hall και είναι ουσιαστικά μία solo δουλειά του Sutherland, αξιόλογη σε κάθε περίπτωση. Το "May The Circle Remain Unbroken" αποτελεί τη μοναδική σύνθεση αποκλειστικά του Erickson και, μέσα στο εφιαλτικό σκηνικό που σκιαγραφεί, αποτελεί ίσως τον καλύτερο κρίκο με τη solo καριέρα που θα αργήσει λίγο, αλλά θα έρθει. Να σημειώσουμε επίσης ότι η τραγική ζωή του Erickson συχνά επισκιάζει το εξίσου τραγικό τέλος του Sutherland, που μετά από χρόνια προβλήματα με χρήση σκληρών ναρκωτικών πυροβολήθηκε από τη γυναίκα του το 1978. Ο Τommy Hall ζει ακόμα στο Τέξας, εξίσου χαμένος σε έναν ψυχεδελικό κόσμο, τον οποίο εξακολουθεί να ασπάζεται.

Για την ιστορία, πολλά ακυκλοφόρητα τραγούδια και εναλλακτικές εκτελέσεις έδωσαν την ευκαιρία σε άπειρες συλλογές να εκδοθούν, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν αξίζουν τον κόπο και δίνουν λάθος εικόνα του συγκροτήματος. Αν θέλετε να επενδύσετε κάπου, κάντε το σωστά, βρείτε το box set "The Psychedelic World Of The 13th Floor Elevators" που έχει τα πάντα.

Διανοητική πτώση και μουσική εξύψωση
H παραμονή του στην ψυχιατρική κλινική Rusk State Mental Hospital με διάγνωση σχιζοφρένειας θα κρατήσει μέχρι το 1972. Στη διάρκεια αυτή θα υποστεί αρκετά ηλεκτροσόκ, χορήγηση θοραζίνης και βάναυσες ψυχοθεραπείες, που μόνο τέτοιες δε θα αποδειχθούν, αφού στην πραγματικότητα θα καταστρέψουν το μυαλό του, αφήνοντάς τον σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ό,τι ήταν όταν εισήλθε σε αυτήν.


Κατά τη παραμονή του στο ίδρυμα δε σταματάει να συνθέτει και ακόμα και να ηχογραφεί με την ακουστική του κιθάρα. Πολλές από αυτές τις ηχογραφήσεις θα δουν το φως της δημοσιότητας με την κυκλοφορία του δίσκου "Never Say Goodbye" το 1999. Φυσικά, οι εκτελέσεις στερούνται της ενορχήστρωσης που θα αποδείκνυε πώς ακριβώς τις είχε στο μυαλό του, αν και κάποιες θα μπορέσουν να επανηχογραφηθούν με κανονικό συγκρότημα στο μέλλον. Ακόμα κι έτσι όμως, η δύναμη των φωνητικών του χορδών, η συγκίνηση των συνθηκών ηχογράφησής τους αλλά και ο συνθετικός του οίστρος, που ουδέποτε τον εγκατέλειψε, κάνουν αυτές τις πρωτόλειες εκτελέσεις, που συχνά θυμίζουν τον Dylan των πρώτων δίσκων, υποβλητικές. Στις ηχογραφήσεις αυτές θα διαφανεί και ένα χαρακτηριστικό που θα είναι κυρίαρχο τουλάχιστον για τα επόμενα 10-15 χρόνια: Η εμμονή του με το μεταφυσικό και το εξωγήινο, απόρροια φυσικά της διανοητικής του κατάστασης.

Με την έξοδό του από την κλινική προσπαθεί να επανασυστήσει μία μορφή των 13th Floor Elevators μαζί με τον John Ike Walton. To εγχείρημα δεν προχωράει, όμως κατά πάσα πιθανότητα προλαβαίνει να ηχογραφηθεί το τραγούδι "The Interpreter" με αυτό το σχήμα, σε ζωντανή εκτέλεση, γεγονός που εξηγεί τη σύγχυση του να θεωρείται συχνά μέρος της δισκογραφίας τους σε bootleg εκδόσεις. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τις πρώτες solo προσπάθειες του Erickson, που θα καταλήξουν στα πρώτα του singles της δεκαετίας του '70. Και είναι εξαιρετικά! Μακριά από το μουσικό ύφος των Elevators, αλλά με την ίδια (και παραπάνω) τρέλα στα φωνητικά, κινούνται κάπου μεταξύ πρώιμου punk, hard rock/heavy metal και blues. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει λαμπρό το "Two Headed Dog (Red Temple Prayer)" (σε παραγωγή Doug Sahm των Sir Dougls Quintet), που είναι καταιγιστικό στο παίξιμό του και εφιαλτικό στη θεματολογία του - ενδεικτικά και τα δύο της ψυχολογίας του Erickson.

Το συγκρότημά του λέγεται πλέον Bleib Alien, που έχει διττό νόημα. Αποτελεί ταυτόχρονα αναγραμματισμό/παραπομπή στο Bible Alien αλλά και το Bleib Allein, που στα γερμανικά σημαίνει «παραμένω μόνος». Μετά από λίγο, η λέξη bleib κόβεται και ετοιμάζεται ο πρώτος δίσκος των Roky Erickson & The Aliens. Ο τίτλος του είναι "Evil One" για την Αμερική, αλλά και "I Think Of Demons" για την Αγγλία, γεγονός που εντείνει το μπέρδεμα στην ούτως ή άλλως απίστευτα μπερδεμένη δισκογραφία του. Την παραγωγή έχει αναλάβει ο Stu Cook των Creedence Clearwater Revival και είναι έτοιμος από το 1979, αλλά κυκλοφορεί το 1981. Σε μία ακόμα από τις περίεργες στροφές της σταδιοδρομίας του Erickson, μεταδίδει ο ίδιος σχεδόν ολόκληρο το δίσκο ως καλεσμένος σε ραδιοφωνική εκπομπή, πριν την επίσημη κυκλοφορία του. Ως αποτέλεσμα, κυκλοφορεί ακόμα μία έκδοση, πέραν από την επίσημη, συνήθως τιτλοφορούμενη απλώς με το όνομα του συγκροτήματος, η οποία και περιλαμβάνει αποσπάσματα από την εκπομπή. Η επανέκδοση της εταιρίας Sympathy For The Record Industry με τίτλο "The Evil One (Plus One)" περιέχει και τις δύο αυτές εκδοχές.

Μέσα από το "Evil One" αρχίζει να χτίζεται ο μύθος του Roky Erickson. Μουσικά η προσφορά του είναι αδιάψευστη. Τα "Two Headed Dog", "I Think Of Demons", "Bloody Hammer", "Stand For The Fire Demon", "I Walked With A Zombie", "Night Of The Vampire" και φυσικά "Cold Night For Alligators" είναι από τις ξεχωριστές στιγμές της καριέρας του. Αναδεικνύουν επιπλέον το προφίλ του βασανισμένου μυαλού του που βρίσκεται χαμένο κάπου ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία, φτηνές ταινίες τρόμου και θρησκοληψία.  

Παρόλο που η δεκαετία μουσικά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, το «καμένο» μυαλό του Erickson διαρκώς χειροτέρευε, με αποκορύφωμα κάπου στο 1982, όταν και επίμονα ισχυριζόταν ότι το σώμα του έχει καταληφθεί από έναν Αρειανό. Ακόμα και έτσι όμως, στα μέσα της δεκαετίας (εν μέσω bootlegs και συλλογών) κυκλοφορούν δύο πολύ αξιόλογοι δίσκοι, οι οποίοι ουσιαστικά αποτελούν τη συνέχεια της επίσημης δισκογραφίας του. Το "Don't Slander Me" περιλαμβάνει κάποια τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί και στο παρελθόν, όπως τα "Bermuda" και "Starry Eyes". Έχει όμως και στιγμές που δε θα βρεθούν πουθενά αλλού, όπως το "Burn The Flames", η παρουσία του οποίου και μόνο εξυψώνει το άλμπουμ σε απαραίτητη προσθήκη. Κατά τα άλλα, το rock 'n' roll ύφος του δίσκου, με την κρύα '80s παραγωγή, ξενίζει λίγο και δεν ανταποκρίνεται στα επίπεδα του "Evil One". Αντίθετα, το "Gremlins Have Pictures", παρότι είναι λιγότερο ομοιογενές, εναλλάσσοντας περιόδους, συνοδευτικές μπάντες, ακόμα και ζωντανές ή στούντιο ηχογραφήσεις, δεν έχει ούτε μία αδύναμη στιγμή. Ουσιαστικά, από τη δεκαετία αυτή μόνο αυτά τα δύο έργα μπορούμε να κρατήσουμε ως προσθήκες στη δισκογραφία του.

H Ελπίδα
Γενικά η δεκαετία αυτή περνάει με τον Erickson λίγο πολύ να βουλιάζει στην ανυποληψία και να θεωρείται από τους περισσότερους καμένο χαρτί, με σποραδικές εμφανίσεις και ηχογραφήσεις να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται στα δισκοπωλεία, στις οποίες ο ίδιος έχει από μικρή έως ανύπαρκτη ανάμειξη. Το 1989 αναπτύσσει μία εμμονή με την αλληλογραφία (όχι τη δική του, γενικά) και κατηγορείται από τους γείτονές του ότι τους κλέβει τα γράμματα. Οι κατηγορίες τελικά αποσύρονται. Ο ερχομός της δεκαετίας του '90 όμως δείχνει κάποιο φως στον ορίζοντα. Καταρχήν, πολλά και καταξιωμένα συγκροτήματα αρχίζουν ανοιχτά να τον αναγνωρίζουν ως βασική επιρροή τους, ενώ κυκλοφορούν και άλμπουμ-φόροι τιμής στη δουλειά του, όπως το "Where The Pyramid Meets The Eye", με συμμετοχές από τους The Jesus And Mary Chain μέχρι τους ZZ Top του συντοπίτη και θαυμαστή του Billy Gibbons και από τους REM μέχρι τον Julian Cope. Επιπλέον, το 1993 σημαδεύεται από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση του βετεράνου (πλέον) μουσικού στα Austin Music Awards, ενώ ο drummer των Butthole Surfers βάζει στόχο να επαναφέρει δισκογραφικά τον Roky, εκπληρώνοντας ταυτόχρονα και ένα όνειρό του, να παίξει με το ίνδαλμά του. Το "All That May Do My Rhyme", που προκύπτει με τη βοήθεια και των υπολοίπων μελών των Butthole Surfers, τυγχάνει θετικής υποδοχής, αν και πρόκειται για κάτι πολύ μακρινό από το παρελθόν του, με ακουστικές, σχεδόν country folk εκτελέσεις κυρίως ήδη γνωστών τραγουδιών. Χαιρετίζεται πάντως ως η επιστροφή του στην πραγματικότητα, καταφέρνει να του εξασφαλίσει ένα εισόδημα που του είχε λείψει μετά από την εκμετάλλευση και το «άρμεγμα» της προηγούμενης δεκαετίας, αν και το μυαλό του είναι αλήθεια ότι είχε μερικά βήματα ακόμα να κάνει προς τη σωστή κατεύθυνση.



Η επανένταξη

Το 1999, όπως προείπαμε, προκύπτει η συγκινητική αλλά και μουσικά ενδιαφέρουσα συλλογή "Never Say Goodbye". Το 2001, ο αδερφός του καταφέρνει να εξασφαλίσει τη νομική εκπροσώπησή του και ιδρύει έναν οργανισμό που διαχειρίζεται τα πνευματικά του δικαιώματα, τις περιπλοκές των συμβολαίων του αλλά και κυριότερα φροντίζει να του παρέχεται η καλύτερη ιατρική φροντίδα που είχε ποτέ, καταφέρνοντας να ελέγξει τις σχιζοφρενικές του τάσεις. Τέσσερα χρόνια μετά ο Roky Erickson είναι σε θέση να δώσει την πρώτη του ολοκληρωμένη συναυλία μετά από 20 χρόνια, στο γνωστό φεστιβάλ Austin City Limits. Συνεχίζει με μικρές περιοδείες και συναυλίες ανά τον κόσμο, ενώ το 2008 παίζει με δύο ήδη καταξιωμένα συγκροτήματα, τους Okkervil River και τους Black Angels. Με τους πρώτους φέτος κυκλοφόρησε και ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μετά από 15 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, και περιοδεύει εκ νέου. Περισσότερα για αυτό εδώ.



Happy End

Η ιστορία ενός επαναστατημένου νέου, που, πηγαίνοντας κόντρα στην κοινωνία που ζούσε, κάνει όλες τις λάθος επιλογές και τις πληρώνει ακριβά, μόνο και μόνο για να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, μπορεί να ακούγεται σα σενάριο κακής αμερικάνικης ταινίας. Όμως αποδεδειγμένα η κοινωνία μας θέλει τους καλλιτέχνες της τραγικούς και βασανισμένους, σαν κάτι να της χρωστάνε και αυτή να είναι η πληρωμή της. Ο Roky Erickson δεν είναι απλά ένας μικρός rock 'n' roll μύθος, είναι μία από τις θεμέλιες πέτρες στις οποίες χτίστηκε όλη η φιλοσοφία του «rock τρόπου ζωής» αλλά και μία τρανή απόδειξη ότι κάποτε, όταν το rock ήταν ακόμα επικίνδυνο, πολεμήθηκε και μέτρησε τις απώλειές του σε ανθρώπινες ζωές. Ένα είναι το σίγουρο, το Σάββατο 4/12 θα είμαστε εκεί να προσκυνήσουμε μία από τις σημαντικότερες rock προσωπικότητες που έπαιξαν ποτέ στην Ελλάδα, ένα όνειρο που για πολλούς από εμάς έμοιαζε άπιαστο. Και μην ξεχάσετε στο τέλος να «click your fingers applauding the play»...

Κώστας Σακκαλής