This blog has reached the end of Thanks all friends for all the years we have traveled in the world of music together. Goodbye!!!

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Sabbth assmbly - Restored to one





Restored to One is a modern response to the musical activities of a cult known as The Process Church of the Final Judgment, who used music to spread their visions of Gnostic reconciliation in a time of cataclysmic change. Sabbath Assembly has re-charged the original hymns of The Process Church and worked them into moving renditions that unite the trinity of rock, psychedelic and gospel into one triumphant re-awakening.

Band Statement: “Sabbath Assembly’s Restored to One is dedicated to the quest set forth by the Church to conquer fear with love, rePROCESSing their hymns for the current generation.

Collaboration between vocalist Jex Thoth and David Nuss of the No-Neck Blues Band

1 Glory To The Gods In The Highest
2 Hymn Of Consecration
3 And The Phoenix Is Reborn
4 The Saints Shall Inherit The Earth
5 The Power That Is Love
6 Glory Hallelujah
7 Judge Of Mankind
8 We Give Our Lives
9 The Time Of Abaddon







Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Clark Hutchinson - Blues 1968



Mick Hutchinson says . I was doing the Indian influenced stuff in The Sons Of Fred in about 1964/5 .The Blues was a digression into another genre . A=MH2 was roughly what I was doing in the Sam Gopal Dream . The only record of that band which contained Pete Sears ,Sam Gopal and Mick Hutchinson was the film that Jimi Hendrx took of us at Olympia .That band missed out on a record deal by taking huge amounts of speed when the record industry tuned out to see us at the Speakeasy . We played badly and told crap jokes all night . Hendix came up for a jam ,he fell over and knocked one of the amps over . I played bass and Pete Sears played organ. The previuos bit written by Mick Hutchinson.

The following are other peoples versions
Andy Clark and Mick Hutchinson recorded four semi-legendary LPs of drug/scatter/raga-blues between 1969 and 1971. The first album – Blues – wasn’t released until a long time after the band had split up. Its been described elsewhere as “…a great record of swinging, pumping blues that fits the pattern of early British blues rock, when bands like Fleetwood Mac, Chicken Shack or Groundhogs started to explore their own new sounds, leaving behind the limitations of the traditional blues form”. There is some fine guitar work on this – as on all Clark Hutchinson albums – but the standout track for me has to be “The Summer Seems Longer”. Nearly ten minutes long, this slow, reflective blues song looks back at a lost time and hints at the sad, troubled mood which dominated their last recording, Gestalt.
source last.fm


download

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Το Σκάκι - The Chess!



Το πιόνι, Κ. Καβάφης (1863- 1933)

Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ’ αρχίσουν
η απολαύσεις του κ’ η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ’ εδώ κ’ εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ’ το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Αλλά γλυτώνει απ’ τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)


Το Σκάκι, Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986)

Ασθενικός βασιλιάς, λοξός αξιωματικός, φρενιασμένη
βασίλισσα, πύργος ευθύς, πολυμήχανος στρατιώτης
απάνω στην ασπρόμαυρη πορεία
ψάχνει ο ένας τον άλλο και συγκρούονται σ’ επίμονη μάχη.

Δεν ξέρουν πως το σίγουρο χέρι
του παίχτη τους ρυθμίζει τη μοίρα,
δεν ξέρουν πως μια τρομαχτική νομοτέλεια
ελέγχει τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους.

Αλλά κι ο ίδιος ο παίχτης είναι αιχμάλωτος
(η έκφραση είναι του Ομάρ) μιας άλλης σκακιέρας
με μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες.

Ο Θεός κινάει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια.
Μα άραγε ποιος Θεός, πίσω από το Θεό, κινάει το νήμα
της σκόνης και του χρόνου, του ονείρου και της αγωνίας;

(μετ. Δημήτρης Καλοκύρης)

Το Σκάκι, Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005)

Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Σκάκι, Νικόλαος Κάλας (1907-1988)

Ένας κόσμος-ένας κόσμος τετράγωνος ο κόσμος μου.
Στις απλοποιημένες του διαστάσεις χαρακώνονται οι ορίζοντες των
ημερών, της ισονυκτίας η αντιθετική επιφάνεια.
Όλα τα εγκλήματα της ζωής-πανουργίες φόνοι-ξαναζούν απάνου
στο σιντέφι και στον όνυχα όπου επίπονα γλιστρούν άκαρδου
νου τα φιλντισένια σύμβολα τα είδωλα από κοράλλι.
Ο δρόμος τους, οι επικίνδυνοι σταθμοί των, οι απογοητεύσεις και
τα λάφυρα-χαρές γι αυτό που ήτανε καρδιά.
Τώρα με του χεριού τη σπάνια κίνηση να περιπλέξει το ξερό
παιχνίδι.
Το αίμα που κυλάει, οι βιασμοί, ό,τι κρυφό έχει η ψυχή, δε διακρίνεται
στις αυστηρές του μεταβολές.
Όσοι όμως ξέρουν τους κανονισμούς, στο κάτοπτρο βλέπουν τις
φρικτές εικόνες που δύο παίκτες κλείσανε σʼ εβένινο πλαίσιο
και προσπαθούν με λιτές κούκλες να σκεπάσουν.
(Οδός Νικήτα Ράντου, Ίκαρος, 1977)

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Livin' Blues - The early blues essions 1972


Tracklist:

1 One Night Boy
2 Rock Me Baby
3 Lonesome Road
4 Born In Chicago
5 Choice
6 Selection
7 I Don't Know
8 Statement
9 Polish Blues
10 Going Down Slow
11 You Don't Know How Much I Love You

download


Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Fernando Pessoa - Δεν είμαι τίποτα

Δεν είμαι τίποτα.
Ποτέ δεν θα’ μαι τίποτα.
Δεν μπορώ να θέλω να’ μαι τίποτα.
Πέρα απ’ αυτό, έχω μέσα μου τα όνειρα του κόσμου όλου.

Παράθυρα της κάμαράς μου,
Μιας κάμαρας, στα εκατομμύρια του κόσμου, που κανείς δεν γνωρίζει ποιά είναι,
(Κι αν την ήξεραν, τι θα ήξεραν?),
που βλέπει στο μύστηριο ενός δρόμου γεμάτου περαστικούς.
Σ’ ένα δρόμο απροσπέλαστο για όλες μου τις σκέψεις.
Πραγματικό, απίθανα πραγματικό, βέβαια, αβέβαια βέβαιο.
Με το μυστήριο των πραγμάτων κάτω από τις πέτρες και τα όντα,
Με τον θάνατο που υγραίνει τους τοίχους και ασπρίζει τα μαλλιά των ανθρώπων.
Με το Πεπρωμένο που σέρνει την άμαξα των πάντων, μέσα από το δρόμο του τίποτα.

Σήμερα είμαι ηττημένος, λες και γνώρισα την αλήθεια.
Σήμερα είμαι διαυγής, λες και πρόκειται να πεθάνω.
Λες και η επαφή μου με τα πράγματα δεν ήταν μεγαλύτερη
απ’το να πω ένα αντίο, αυτό το σπίτι κι αυτή η γωνιά του δρόμου να γίνονται
μια σειρά από βαγόνια, που αναχωρούν στο άκουσμα μιας σφυρίχτρας
που αντηχεί μέσα απ’ το κεφάλι μου,
και ένα τίναγμα των νέυρων κι ένα ράγισμα των οστών καθώς πηγαίνουν.

Σήμερα είμαι συγχυσμένος, σαν κάποιος που αναρωτήθηκε, ανακάλυψε και ξέχασε.
Σήμερα είμαι διχασμένος ανάμεσα στην πίστη μου,
στην εξωτερική πραγματικότητα του Καπνοπωλείου στην άλλη άκρη του δρόμου
και στην εσωτερική αλήθεια του αισθήματός μου, πως όλα δεν είναι παρά ένα όνειρο.

Απέτυχα σε όλα.
Μη έχοντας κανέναν σκοπό, ίσως πράγματι όλα να ήταν ένα τίποτα.
Γνωρίζοντας τι έχω,
γλίστρησα από το παράθυρο στο πίσω μέρος του σπιτιού,
κι ύστερα ξεχύθηκα στον κάμπο με προσδοκίες μεγάλες,
αλλά δεν βρήκα παρά δέντρα και χόρτα,
κι όταν υπήρχαν άνθρωποι δεν ήταν παρά ίδιοι μ’ όλους τους άλλους.
Απομακρύνομαι μ’ ένα βήμα απ’ το παράθυρο και κάθομαι στην καρέκλα. Τι πρέπει να σκεφτώ τώρα?

Πώς να ξέρω ποιός θα γίνω, εγώ που δεν γνωρίζω ποιός είμαι?
Να γίνω αυτός που πιστεύω πως είμαι? Αλλά πιστεύω τόσα πράγματα!
Κι υπάρχουν τόσοι που νομίζουν πως είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα – δεν γίνεται!
Ιδιοφυής? Αυτή τη στιγμή,
Εκατό χιλιάδες εγκέφαλοι ονειρεύονται πως είναι ιδιοφυείς, όπως κι εγώ,
Κι η ιστορία δεν θα καταγράψει, ποιός ξέρει?, ούτε έναν,
και τίποτα παρά κοπριά δεν θα απομείνει από τις μελλοντικές τους επιτυχίες.

Όχι, δεν πιστεύω σ’ εμένα.
Σε κάθε τρελοκομείο, υπάρχουν διαταραγμένοι τρελοί με τόσες πολλές βεβαιότητες!
Εγώ, που δεν έχω καμία βεβαιότητα, είμαι περισσότερο ή λιγότερο εχέφρων?
Όχι, ούτε καν σ’ εμένα.
Σε πόσες σοφίτες και μη-σοφίτες στον κόσμο,
δεν υπάρχουν αιθεροβάμονες της ευφυίας?
Πόσες εμπνεύσεις υψηλές και ευγενείς και διαυγείς –
- ναι, αληθινά υψηλές, ευγενείς και διαυγείς –
Και, ποιός ξέρει, ίσως εφικτές,
δεν θα αντικρίσουν ποτέ το φως του αληθινού ήλιου, μήτε θα ακουστούν από ανθρώπινα αυτιά?

Ο κόσμος είναι γι’ αυτούς που γεννήθηκαν να τον κατακτήσουν,
κι όχι γι’ αυτούς που ονειρεύονται πως το μπορούν – ακόμη κι αν έχουν δίκιο.
Ονειρεύτηκα περίσσοτερο απ’ όσο κατόρθωσε ο Ναπολέων,
Άνοιξα την καρδιά μου στην ανθρωπότητα περισσότερο απ’ τον Χριστό.
Συνέγραψα κρυφά φιλοσοφίες που κανένας Καντ δεν κατάφερε να γράψει.
Αλλα είμαι, κι ίσως να είμαι και για πάντα, αυτός που βρίσκεται στη σοφίτα,
ακόμα κι αν δεν ζω σε μιά.
Θα είμαι πάντα εκείνος που δεν γεννήθηκε γι’ αυτό.
Θα είμαι πάντα εκείνος που είχε προσόντα.
Θα είμαι πάντα εκείνος που περίμενε ν’ ανοίξει μια πόρτα σ’ έναν τοίχο δίχως πόρτες.
Και τραγούδησε το τραγούδι του απείρου σ’ ένα κοτέτσι.
Κι άκουσε τη φωνή του Θεού σ’ ένα κλεισμένο πηγάδι.

Να πιστέψω σ’ εμένα? Όχι, κι ούτε σε τίποτε άλλο.
Ας έλθει η Φύση να χύσει πάνω από το ζεστό μου κεφάλι,
τον ήλιο της, τη βροχή της, τον άνεμο που μου χαιδεύει τα μαλλιά.
Και τα υπόλοιπα που ίσως έρθουν, αν έρθουν, αν πρέπει να έρθουν, ή αν δεν πρέπει,
ας τα κάνει σκλάβους των αστεριών.
Κατακτούμε τον κόσμο, πριν ακόμα σηκωθούμε απ’ το κρεββάτι,
Αλλά ξυπνάμε και είναι αδιαφανής,
Σηκωνόμαστε και είναι ξένος,
Βγαίνουμε από το σπίτι και είναι ολόκληρη η Γη,
κι ακόμα το ηλιακό σύστημα, ο Γαλαξίας και το Άπειρο.

(Φάε σοκολάτες, μικρή
Φάε σοκολάτες! Πίστεψέ με, πέρα απ’ τις σοκολάτες, δεν υπάρχει άλλη μεταφυσική στον κόσμο.
Πίστεψέ με, όλες οι θρησκείες μαζί δεν σε διδάσκουν περισσότερα από ένα ζαχαροπλαστείο.
Φάε, βρώμικη μικρή, φάε!
Μακάρι να μπορούσα να φάω κι εγώ σοκολάτες με τόση ειλικρίνεια όση κι εσύ!
Αλλά σκέφτομαι, ξετυλίγοντας το ασημένιο περιτύλιγμα καμωμένο από κασσίτερο,
Το πετάω στο έδαφος, όπως έκανα και με τη ζωή μου.)

Τουλάχιστον μένει από τη νοσταλγία αυτού που ποτέ δεν θα είμαι,
Η βιαστική καλλιγραφία αυτών των στίχων,
Ένα μπαλκόνι που αγναντεύει το Αδύνατο.
Τουλάχιστον μού μένει για μένα μια περιφρόνηση δίχως δάκρυα,
Ευγενής τουλάχιστον στην μεγαλειώδη χειρονομία μου,
πετάω τα άπλυτα που είμαι εγώ στο πλυντήριο, και στην πορεία των πραγμάτων,
μένω στο σπίτι χωρίς πουκάμισο.

(Εσύ που εφησυχάζεις, που δεν υπάρχεις και γι’ αυτό εφησυχάζεις,
Είτε ελληνίδα θέα, που τη μορφή σου συνέλαβαν σαν ζωντανό άγαλμα,
Ή αλλιώς ρωμαίε πατρίκιε, αδύνατα ευγενή και επιβλαβή,
Ή πριγκήπισσα που σε τραγούδουν οι τροβαδούροι, η πιο πολύχρωμη και γοητευτική,
Ή μαρκησία του 18ου, ψηλομύτα και απόμακρη,
Ή διάσημη κοκότα των χρόνων των γονιών μας,
Ή σύγχρονη – ειλικρινά δεν ξέρω τι –
Όλο αυτό, ό,τι κι αν είναι, δώσε την έμπνευσή σου!

Η καρδιά μου είναι ένας αναποδογυρισμένος κάδος.
Όπως αυτοί που καλούν πνεύματα, καλούν πνεύματα – καλώ
εμένα και δεν βρίσκω τίποτα.
Πηγαίνω στο παράθυρο και παρατηρώ τον δρόμο με απόλυτη ακρίβεια.
Βλέπω τα μαγαζιά, τους διαβάτες, τις άμαξες που περνούν,
Βλέπωτα ενδεδυμένα έμβια όντα να διασταυρώνονται
Βλέπω τα σκυλιά που υπάρχουν εξίσου
Και όλο αυτό με βαραίνει σαν μια καταδίκη στην εξορία,
Και όλο αυτό είναι ξένο, όπως και όλα.)

Έζησα, σπούδασα, αγάπησα κι ακόμα πίστεψα,
Και σήμερα, δεν υπάρχει ζητιάνος που να μην τον ζηλεύω, απλά και μόνο γιατί δεν είναι εγώ.
Στον καθέναν διακρίνω τα κουρέλια του, τις πληγές του, το ψέμα,
Και σκέφτομαι : ίσως ποτέ δεν έζησες, ούτε σπούδασες, ούτε αγάπησες, ούτε πίστεψες.
(Γιατί είναι δυνατό να πλάσεις όλων αυτών την πραγματικότητα, δίχως να κάνεις τίποτα εξ’ αυτών)
Ίσως έχεις μόλις και μετά βίας υπάρξει, σαν μια σαύρα που τής έκοψαν την ουρά,
κι η ουρά της, αυτονομείται από τη σαύρα, σαλεύοντας με φρενίτιδα.

Αυτό που έκανα στον εαυτό μου, δεν το ήξερα.
Κι ό,τι μπορούσα να τον κάνω, δεν το έκανα.
Το ντόμινο που φόρεσα ήταν ολότελα λάθος,
Με πέρασαν από μακρυά για κάποιον άλλον, δεν το αρνήθηκα και χάθηκα.
Σαν θέλησα να βγάλω τη μάσκα,
είχε κολλήσει στο πρόσωπό μου.
Κι όταν την έβγαλα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη,
Είχα ήδη γεράσει.
Ήμουν μεθυσμένος, και δεν ήξερα πια πώς να φορέσω το κοστούμι το οποίο ποτέ μου δεν είχα βγάλει.
Πέταξα μακρυά τη μάσκα και κοιμήθηκα στο βεστιάριο.
Σαν ένα σκυλί που το ανέχεται η διεύθυνση
Γιατί είναι άκακο.
Και θα γράψω αυτήν εδώ την ιστορία για ν’ αποδείξω πως είμαι υπέροχος.

Μουσική των άχρηστων στίχων μου,
Μόνο να μπορούσα να σε δω σαν κάτι που είχα φτιάξει,
αντι να συνεχίσω ν’ αντικρίζω το Καπνοπωλείο στην άλλη μεριά του δρόμου,
Η συνείδηση της ύπαρξής μου που κουρνιάζει στα πόδια μου,
Σαν ένας τάπητας καμωμένος από μεθύστακες,
Ή ένα χαλάκι που έκλεψαν τσιγγάνοι και δεν αξίζει τίποτα.

Αλλά ο Ιδιοκτήτης του Καπνοπωλείου ήρθε στην πόρτα και στέκεται εκεί.
Τον κοιτάζω με την δυσφορία ενός μισογυρισμένου κεφαλιού,
Συνδυασμένη με τη δυσφορία μιας μισο-κενης ψυχής.
Θα πεθάνει και θα πεθάνω.
Θ’αφήσει το σημειωματάριό του, θ’αφήσω τους στίχους μου.
Η επιγραφή του στο τέλος θα πεθάνει, όπως και τα ποιήματά μου.
Και στο τέλος θα πεθάνει κι ο δρόμος όπου βρισκόταν αυτή η επιγραφή,
Όπως κι η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ποιήματα.
Κι ύστερα θα πεθάνει κι ο στροβιλιζόμενος αυτός πλανήτης στον οποίον συνέβησαν όλα αυτά.
Σε άλλους δορυφόρους άλλων συστημάτων , κάτι σαν άνθρωποι,
Θα συνεχίσουν να φτιάχνουν κάτι-σαν-ποιήματα, και να ζούν κάτω από κάτι-σαν-επιγραφές.
Πάντα το ένα πράγμα αντίκρυ στο άλλο,
Πάντα το ένα πράγμα εξίσου άχρηστο με το άλλο,
Πάντα το αδύνατο τόσο ηλίθιο όσο η πραγματικότητα,
Πάντα το μυστήριο του βάθους, τόσο αληθινό όσο η σκιά του μυστηρίου στην επιφάνεια.
Πάντα αυτό ή πάντα το άλλο, ή ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Αλλά κάποιος μπήκε στο Καπνοπωλείο (για ν’αγοράσει καπνό?)
Κι η υπαρκτή πραγματικότητα ξαφνικα με κατακεραυνώνει.
Μισοσηκώνομαι στα πόδια μου – μ’ ενέργεια, βέβαιος για τον εαυτό μου, ανθρώπινος –
Και θα προσπαθήσω να γράψω αυτούς τους στίχους για να ισχυριστώ το αντίθετο.
Ανάβω ένα τσιγάρο, καθώς σκέφτομαι να τούς γράψω.
Και σ’ αυτό το τσιγάρο γεύομαι την απελευθέρωσή μου από κάθε σκέψη.
Ακολουθώ τον καπνό σαν να ήταν το δικό μου ίχνος.
Και απολαμβάνω για μια ευαίσθητη και επαρκή στιγμή,
Την απελευθέρωσή μου από κάθε εικασία
Και την επίγνωση ότι οι μεταφυσικές είναι η παρενέργεια του να μην αισθάνομαι καλά.

Έπειτα, αφήνομαι πίσω στην καρέκλα
Και συνεχίζω να καπνίζω.
Όσο μού το επιτρέπει το πεπρωμένο θα συνεχίζω να καπνίζω.
(Αν παντρευόμουν την κόρης της πλύστρας μου,
θα μπορούσα να είμαι εφικτά ευτυχισμένος.)
Δεδομένου αυτού, σηκώνομαι και πηγαίνω προς το παράθυρο.
Ο άντρας βγήκε απ’ το καπνοπωλείο (βάζει τα ρέστα στην τσέπη του?)
Α, τον γνωρίζω : είναι ο Εστέβες, δίχως μεταφυσικές.
(Ο Καπνοπώλης ήρθε στην πόρτα.)
Ορμώμενος θαρρείς από κάποιο θείο ένστικτο, ο Εστέβες γύρισε και με είδε.
Με χαιρέτησε, και φώναξα κι εγώ από μακρυά "Γειά σου, Εστέβες!" και το σύμπαν
ανασυγκροτήθηκε μέσα μου, χωρίς ιδανικά ή ελπίδα, και ο Καπνοπώλης χαμογέλασε.

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Hydra - Hydra 1974





Hydra is an American Southern rock band founded in the late 1960s by Spencer Kirkpatrick (guitar), Wayne Bruce (vocals and guitar), and Steve Pace (drums). Pace and Kirkpatrick first played together in 1968 in the band Strange Brew. Wayne Bruce was playing with the band Nickelodian and accepted the offer to join Pace and Kirkpatrick in the short-lived Noah Mayflower. These three remained together in the band Osmosis until 1969 when, after enlisting a succession of bassists, Hydra finally emerged with the inclusion of Trip Burgess in 1970, and later Orville Davis in 1971. Orville remained with Hydra on their 1st two LP's before leaving the group to join the hard rock outfit Rex and then briefly Starz. Hydra's reputation as a solid live act in the Atlanta, Georgia area began to spread and the band expanded their territory.[citation needed] They began supporting major internationally known acts in concert.[citation needed] They have been referred to[by whom?] as the first heavy southern rock band.

The band signed a recording contract with Capricorn Records in 1973 and released a self-titled album Hydra in 1974. In 1975, Land of Money followed. The producer Dan Turbeville used a horn section (without the band's knowledge) on the first album and musicians likeChuck Leavell (Allman Brothers band, The Rolling Stones, and Eric Clapton) (piano and keyboards) and Randall Bramblett, who later founded his own Randall Bramblett Band, on the second

source Wiki
Tracks:
01. Glitter Queen (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce) - 4:04
02. Keep You Around (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce) - 5:18
03. It's So Hard (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce) - 4:46
04. Going Down (Don Nix) - 3:05
05. Feel A Pain (Will Boulware) - 6:23
06. Good Time Man (Spencer Kirkpatrick, Steve Pace, Wayne Bruce) - 3:23
07. Let Me Down Easy (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce) - 4:23
08. Warp 16 (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce, Trip Burdess, Steve Pace)  - 4:21
09. If You Care To Survive (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce) - 2:59
10. Miriam (Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce) - 7:41

Personnel:
- Wayne Bruce - all vocals, guitar
- Spencer Kirkpatrick - lead guitar, slide guitar, 10-string acoustic guitar
- Orville Davis - bass
- Steve Pace - drums
+
- Randall Bramlett - alto saxophone (01,06)
- Earl Ford - trombones (01,06)
- Oscar Jackson - tenor saxophone (01,06)
- Todd Logan - trumpet (01,06)

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

NECROMANTIA- Ancient Pride



Necromantia is a Greek black metal band that was founded in 1989 in Athens,Greece
Tracks:

The Shaman
Ancient pride
For the light of my darkness
Each dawn i die
The number of the beast (Bonus)
Spiritforms of the psychomancer (Bonus)




Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Dr. Feelgood - 1985 - Mad Man Blues






Dr Feelgood are a British pub rock band formed in 1971. The band's name derives from a slang term for heroin or for a doctor who is willing to overprescribe drugs.[1] It is also a reference to a 1962 record by the American blues pianist and singer Willie Perryman (also known as "Piano Red") called "Dr. Feel-Good", which Perryman recorded under the name of Dr. Feelgood & The Interns. The song was covered by several British beat groups in the 1960s, including Johnny Kidd & The Pirates
Wiki

download


Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Erik Satie, Phillip Glass & Ravi Shankar






να στρώσουν λίγο τ' αυτάκια μας

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Paul Roland - A Cabinet Of Curiosities 1987







Paul Roland (born 6 September 1959 in Kent, England), is a singer-songwriter, author,journalist and paranormal researcher.

Since the release of his first (shared) single Oscar Automobile in 1979 Roland has been spinning his tales against a backdrop of gothic rock, psych-pop, folk and, occasionally, baroque strings. His character creations include a Regency magistrate, various 19th Century murderers, a retired executioner, an opium addict, and an entire court of medieval grotesques.

Joshua Pfeiffer (of Vernian Process) is quoted as saying “As for Paul Roland, if any­one deserves credit for spear­head­ing steampunk music, it is him. He was one of the inspi­ra­tions I had in start­ing my project. He was writ­ing songs about the first attempt at manned flight, and an Edwar­dian air­ship raid in the mid-80’s long before almost any­one else….”[1]

Paul has been called ‘the male Kate Bush’ by one-time label mate Robyn Hitchcock, and ‘The Lord Byron of Rock’ by influential French music magazine ‘Les Inrockuptibles

“Paul Roland has remained a cherished figure on the gothic rock and Psych popperiphery for 30 years…a treasury of detail and eloquence…Roland’s impeccable narratives (and) formal, baroque instrumentation…creates the antiquated yet timeless ambience his songs deserve”. (Marco Rossi ‘Record Collector’ May 2010)

πηγη WIKI



Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Liquid Sky (1982) soundtrack







Υπόθεση:

Εξωγήινοι προσγειώνονται στην ταράτσα ενός περιζήτητου φωτομοντέλου της Νέας Υόρκης. Ψάχνουν για ηρωίνη και μια χημική ουσία, που εκκρίνετε από τον εγκέφαλο των τοξικομανών κατά τη διάρκεια του οργασμού. Τα σχεδία τους προσπαθεί να ματαιώσει ενός γερμανός επιστήμονας….

Λιγα σχολια για την ταινια εδω: http://www.gtvs.gr/threads/33515-Liquid-Sky-(1982)
                                                      http://urbanaspirines.blogspot.gr/2010/09/liquid-sky-movie-1983.html

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Γιάννης Αγγελάκας:Σάλια Μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι




Μέσα στο "Σάλια, Μισόλογα..." υπάρχουν στίχοι που γράφτηκαν για το συγκρότημα και μελοποιήθηκαν αλλά και πρωτότυπο υλικό. Το βιβλίο περιέχει ιδιαίτερες ζωγραφιές του Αγγελάκα όπως αυτή που αποτελεί και το εξώφυλλο της συλλογής. Ένα μικρό αλλά καλό βιβλίο.

Θεέ του μισού και της χαμένης επιστροφής
Μπορώ να δανειστώ τα δυο σου ξυλοπόδαρα;
Αν το κεφάλι σου είναι ένας ευφλεκτος πλανήτης
Μπορώ να σ' αγαπήσω για λίγο;

*

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
δίχως εμφανείς λόγους
Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν
δίχως ουρές και ίχνη
Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση
δίχως να καυχιέται γι' αυτό
ίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
για πάντα να μη καυχιέται γι' αυτό.

*

Ζωγραφίζοντας το σκοτάδι
Πλημμυρίζουν τα σκέλια μου λέξεις κλειδιά
Είναι η εύκολη γέννα μιας κατεστραμμένης μελωδίας
Ο καινούργιος μου έρωτας

download

Cruachan - Ride on, featuring Shane MacGowan


Φερτε Μπυρεεες!!!!









True you ride the finest horse
I have ever seen,
Standing sixteen, one or two
With eyes wild and green
And you ride the horse so well,
Hands light to the touch,
I could never go with you
No matter how I wanted to.


Ride on, see you,
I could never go with you
No matter how I wanted to.


When you ride in to the night
Without a trace behind,
Run your claw along my gut
One last time.
I turn to face an empty space
Where (once) you used to lie,
And look for a spark to light the night
Through a teardrop in my eye.


Ride on, see you,
I could never go with you
No matter how I wanted to.

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Human Instict-Stoned Guitar-1970






The Human Instinct are a New Zealand blues rock band that has been active since the late 1960s. The band currently consists of Maurice Greer (lead vocals and stand-up drummer), Phil Pritchard (guitar), Joel Haines (guitar) and Tony Baird (bass). The band has had more than 25 members and has changed lineups several times since its formation under the leadership of Maurice Greer.
They have released a total of seven albums and thirty[citation needed] singles. Their most recent album, Midnight Sun, was released October 2010.
The band is best known for their single "Black Sally" and their album Stoned Guitar, which features the Jimi Hendrix-inspired guitar work of Billy Te Kahika, professionally known as Billy TK.


more information Here


download


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Arc Of Ascent - The Higher Key - 2012




Χωρίς πολλά λόγια αν σας αρέσουν οι Black Sabbath και το ψυχεδελικόν doom κάντε μια
βόλτα απο τα μονοπάτια των Arc of Ascent!

To link έχει και τους στοίχους που καθόλου αδιάφοροι δεν είναι!





download



Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Μύθος - Ιστορία Του Κρασιού


Η σημασία του κρασιού

Το κρασί είναι ένα αλκοολούχο ποτό, προϊόν της ζύμωσης των σταφυλιών ή του χυμού των σταφυλιών (μούστος). Το κρασί είναι πολύ δημοφιλές επειδή αφενός είναι ένα ποτό που συνοδεύει ένα ευρύ φάσμα γεύσεων, από τις πιο απλές και παραδοσιακές ως τις πιο σύνθετες, και αφετέρου αποτελεί σημαντικό γεωργικό προϊόν που αντικατοπτρίζει την ποικιλία του εδάφους και το κλίμα ενός τόπου.


Άμπελος και Διόνυσος

Τόσο πολύ αγαπήθηκε το αμπέλι και το κρασί από τους αρχαίους Έλληνες που το συνέδεσαν με έναν από τους δώδεκα θεούς τους. Ο Διόνυσος είναι ο θεός του οίνου και της εκστάσεως που επιφέρει η μέθη και ο παράφορος χορός και σε συνδυασμό μεταβάλλουν τη διάθεση και σε ένα βαθμό μεταλλάσσουν την προσωπικότητα του ατόμου, ενώ παράλληλα ερμηνεύονται ως εισβολή θεϊκού στοιχείου. Ο οπαδός του θεού ‘βγαίνει’ από τον εαυτό του και γίνεται μαινόμενος, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο ενθουσιάζεται. Ορισμένες φορές όμως η διονυσιακή εμπειρία ξεπερνάει τη μέθη και φτάνει στη μανία. ο θεός ‘μπαίνει’ μέσα του και γίνεται ένθεος.


Αρχαίοι Έλληνες και η ιστορία του κρασιού
Το κρασί και το αμπέλι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Αρχαίων Ελλήνων και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με τα ήθη, τα έθιμα, τη θρησκεία, την τέχνη και τον πολιτισμό, την καθημερινή ζωή, τα πάθη και τους καημούς τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι η άμπελος και το κρασί, πέρα από το ότι αποτέλεσαν μέσα για την ικανοποίηση ανθρώπινων φυσικών αναγκών, παράλληλα προσέφεραν και απόλαυση των αισθήσεων, καθώς και τη χαρά της κοινωνικότητας. Μια τέτοια στενή σχέση επηρρέασε βαθιά και άφησε έντονα τα σημάδια της στην τέχνη και τα γράμματα από τη μακρινή αρχαιότητα μέχρι τα νεότερα και σύγχρονα χρόνια.

Ρωμαϊκοί χρόνοι: Το 146 π.Χ. η Ελλάδα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Ήταν φυσικά και το τέλος της ελληνικής κυριαρχίας στο χώρο του κρασιού. Τα ελληνικά κέντρα εμπορίου έπεσαν σε παρακμή και τη θέση τους πήραν τα ρωμαϊκά. Παρά το ότι το εμπόριο του κρασιού έσβησε, η τεχνική και οι γνώσεις των Ελλήνων αμπελουργών- οινοποιών άρχισαν, μέσω των Ρωμαίων, να διαδίδονται και να εφαρμόζονται και σε άλλες χώρες.

Βυζαντινοί χρόνοι: Τα αμπέλια ήταν μια από τις βασικές καλλιέργειες την εποχή του Βυζαντίου. Το κρασί αποτελεί ένα καθημερινό, φτηνό είδος διατροφής, καταξιωμένο από τη λαϊκή φυσιολογία, την ιατρική της εποχής και τη θρησκεία, ένα είδος που με τη σύνθεσή του συμπληρώνει τις απαραίτητες θερμίδες του γεύματος και ταυτόχρονα παρηγορεί. Στον ελλαδικό χώρο, ο τρόπος μετατροπής του γλεύκους σε οίνο δεν έχει αλλάξει και πολύ από την εποχή του βυζαντίου και οι απλές τεχνικές οινοποίησης που χρησιμοποιούνταν τότε, μοιάζουν πολύ με τη σημερινή χωρική οινοποίηση.

Οι Βυζαντινοί έπιναν τον οίνο άκρατο, κατά κανόνα, αλλά και αναμεμιγμένο με θερμό νερό, πράγμα που θεωρείτο δείγμα πολυτέλειας.

Τουρκοκρατία: Κατά την εποχή της τουρκοκρατίας η καλλιέργεια της αμπέλου και η παραγωγή οίνου μειώθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Για τους λίγους που συνέχιζαν να φτιάχνουν κρασί, η φορολογία ήταν πολύ μεγάλη. Αν και οι Έλληνες ήταν απασχολημένοι με τα μεγάλα εθνικά ζητήματα, η οινοποίηση αποτελούσε μέρος της καθημερινής ζωής και ποτέ δεν σταμάτησε τελείως, ιδιαίτερα στις τοποθεσίες όπου οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες. Μέσα στην τουρκοκρατία εμφανίστηκε και ένα νέο προϊόν της αμπέλου, το ρακί.

Νεότερη Ελλάδα: Πριν από 1821 τα 2/3 περίπου της καλλιεργούμενης γης ανήκαν σε Τούρκους και τα υπόλοιπα σε Έλληνες προεστούς με αποτέλεσμα οι Έλληνες αγρότες να εργάζονται σαν ενοικιαστές στα κτήματα Τούρκων και Ελλήνων.


Αττική:Ένας αρχαίος αμπελώνας
Τόσο κοντά στην πρωτεύουσα και ταυτόχρονα τόσο μεγάλος και παραγωγικός αμπελώνας. Παρ’ ότι πέφτει εδώ και χρόνια διαρκώς θύμα της οικιστικής ανάπτυξης, αποτελεί έναν ζωντανό αμπελώνα με μακραίωνη ιστορία.

Η Αττική αποτέλεσε έναν από τους βασικούς χώρους εγκατάστασης των αρχαίων Ελλήνων. Σε αυτό συντέλεσε το ιδανικό κλίμα της περιοχής, το οποίο συνδυάζει ήπιους χειμώνες και σχετικά δροσερά καλοκαίρια, ιδιαίτερα στα παράλια. Οι συνθήκες αυτές είναι ιδανικές για την καλλιέργεια της αμπέλου, η οποία ξεκίνησε από την αρχαιότητα και κρατά καλά ως τις μέρες μας.

Η έκταση των αμπελώνων στην Αττική σήμερα, υπολογίζεται σε περίπου 65.000 στρέμματα εκ των οποίων τα περισσότερα βρίσκονται στο ανατολικό κομμάτι του νομού. Λόγω της άναρχης δόμησης και της νόμιμης οικιστικής και εμπορικής ανάπτυξης, του ανατολικού ιδιαίτερα μέρους του νομού, η έκταση των αμπελώνων διαρκώς μειώνεται.

Οι ποικιλίες που καλλιεργούνται στην Αττική είναι σε ποσοστό 80% οι λευκές Σαββατιανό και Ροδίτης, ενώ το υπόλοιπο 20% καλύπτεται από Ελληνικές και ξένες, κυρίως ερυθρές ποικιλίες. Από τις δύο κύριες λευκές ποικιλίες παράγεται κατά παράδοση στην Αττική η Ρετσίνα, ένα κρασί που αρωματίζεται με προσθήκη ρητίνης πεύκου και ταιριάζει ιδανικά με τη Μεσογειακή κουζίνα.






Η ζωή των Αρβανιτών
Με την κτηνοτροφία και τη ρητινοσυλλογή ασχολούνταν κυρίως οι Αρβανίτες της Μεγαρίδος: οι Κουντουριώτες Βιλιώτες. Σε μια μελέτη για τα αρβανίτικα τραγούδια «του ρετσινιού» στα Βίλια της Αττικής, αναφέρεται ότι η καλλιέργεια της χαλέπιας πεύκης και η ρητινοσυλλογή ήταν από παλιά μια οικογενειακή ασχολία.

Αγγεία: στάμνος, αμφορέας, κρατήρας, λέβης, ψυκτήρας, κύαθος, οινοχόη, όλπη, λάγυνος, κύλιξ, σκύφος και ρυτό.


Μύθοι

‘’ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ’’

Οι δώδεκα μήνες μια φορά και τον παλιό καιρό είχαν ένα βαρέλι γεμάτο κρασί. Μια μέρα είπαν να μοιράσουν το κρασί και να πάρει ο καθένας τον πίρο του. Οι πίροι ήσαν ο ένας πάνω στον άλλον. Τότε που μοίραζαν, ο γέρο Μάρτης, πονηρός, είπε στους άλλους: «Αφήστε μου εμένα τον κάτω πίρο γιατί είμαι γέροντας και δεν μπορώ να ανεβαίνω ψηλά.» Οι άλλοι τότε, δεν κατάλαβαν την πονηριά του και τον αφήσανε. Τότε ο καλός σου ο γέρο Μάρτης, άνοιξε τον πίρο και άρχισε να κουτσοπίνει μονάχος του, γιατί οι άλλοι το φυλάγανε και δεν πιάνανε το μερδικό τους. Επέρασε κάμποσος καιρός και οι άλλοι μήνες θέλησαν να ανοίξουν ο καθένας τον πίρο του για να πιούν. Ανοίγει ο ένας, τίποτε κρασί. Ανοίγει ο άλλος τίποτα. Έτσι άνοιξαν όλοι τους πίρους τους και κανενός δεν έβγαινε κρασί, αλλά του γέρο Μάρτη, κάτι έβγαινε ακόμη. Τότε και αυτοί τον πήγαινε να τον δικάσουνε. Εκεί που τον πηγαίνανε την μία ώρα λέγανε να τον κρεμάσουν τον παλιόγερο που τους ήπιε το κρασί και τότε εκείνος έκλαιγε. Την άλλη ώρα λέγανε να τον συγχωρήσουν και τότε αυτός εγέλαγε. Γι΄ αυτό και τώρα που τον δικάζουν ακόμα, κλαίει και έχει βροχή, και άμα λένε να τον συγχωρήσουν, γελάει και έχει ήλιο.



Αποστόλου Γεωργία
Βελονάκη Σοφία
Γιαννάκη Μαρία
Δημήτρουλα Διαμάντω
Ερτζιάσογλου Αννίτα




Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

yannis kyriakides & andy moor - rebetika







“ Andy Moor and Yannis Kyriakides ... have found a true middle ground that seems to be Greek folk music of the early 20th Century. Kyriakides, born in Cyprus but raised in the UK, might have grown up around it. Moor the anarchist might see some appeal in the barroom guitar songs often associated with the revolutionary movement ... Now they have something to talk about, and it's refreshingly new ... Moor plays guitar against a variety of backgrounds supplied by Kyriakides, including samples of scratchy old rebetika records ... Layers of strings meld together - bouzoukis from the past slide familiarly around a real-time electric guitar. Feedback and electronic tones sit comfortably alongside each other, only occasionally peaking in Exworthy frenzy. It's beautifully mysterious. ”

Signal to Noise Magazine, Winter 2006.


“ Netherlands-based composer Yannis Kyriakides collaborates with The Ex's guitarist Andy Moor for a February 2006 septet of live improvisations issued under the collective title Rebetika. Merging Moor's explorative post-punk deconstructions with dusty vinyl samples and experimental backings that reference traditional Greek music and bluesy lamentations makes for unique and unusual results. Over the course of 45 minutes, the two plunge headlong into episodes of squabbling noise and aurally recreate the final breaths of a dying species in the penultimate piece. ”

Textura, January 2007.

Tracklist:

01_ena vradi
02_minores
03_vamvakaris
04_haremi
05_kastsaros
06_anestis
07_papaioannou


download