Περί Μέθης - Κωστής Παπαγιώργης

Τα σημειώματα που ακολουθούν δεν έχουν άλλο θέμα. Με οδηγό την ημιμάθεια και την προπετή περιέργεια στήνουν ένα υποτυπώδη χάρτη της μέθης, με βάση ορισμένα γνωστά η  άγνωστα έργα της δυτικής φιλολογίας
  Στο άκουσμα του :"Θεέ μου τι έπαθε!" που ξεστομίζουν οι νηφάλιοι αντικρύζοντας τον μεθυσμένο, η απάντηση πρέπει να είναι σοφή: ηπιε. Σε αόριστο. Δεν έχει σημασία πόσο, τι, ούτε βέβαια που.Αν ένας πρόχειρος ορισμός του ζωντανού είναι ότι ζει και (ακόμα!) δεν πέθανε, του μεθυσμένου είναι ότι ήπιε και (ακόμα!) δεν κοιμήθηκε. Μεστή συστοιχία που κοιλοπονάει άπειρες διδακτικές μεταφορές.
  Άπαξ ο μεθυσμένος βουλιάξει στον ύπνο και κατόπιν κατορθώσει να επαναπατριστεί στην ζωή, όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν. Ήτοι:
  α)Το αρχικό ξάφνιασμα του ουρανίσκου, που με την πρώτη ρουφηξιά ανακαλύπτει μιαν ευεργετική πικρίλα μέσα στο θολάμι της γεύσης. Από ποτό σε ποτό η αίσθηση διαφέρει όπως διαφέρει -παραμένοντας η ίδια- η συνουσία από γυναίκα σε γυναίκα. Πάντως η πρώτη γουλιά παραμένει σημαδιακή. Εισάγει σε ένα νεο στοιχείο. Παρ' οτι ακόμα δεν τρέμει ούτε ανησυχεί, η πυξίδα της νηφαλιότητας αρχίζει να έχει μαύρες υποψίες.
  β)Η ευφορία που προκαλεί η ταχύτερη κυκλοφορία του αίματος μοιάζει  λίγο με τους δοκιμαστικούς ήχους που βγάζουν τα όργανα μιας ορχήστρας που ετοιμάζεται. Κάτι βαθύτερο αρχίζει να σαλεύει κι αφού η ευκαιρία υπάρχει, είναι σίγουρο πως θα "παίξει". Έστω κι αν η ευκαιρία έχει, καθώς λένε, τα μαλλιά στο κούτελο για να την αδράχουμε ευκολότερα, το ποτό δεν χρειάζεται την κώμη. Η μποτίλια ποτέ δεν το σκάει.
  γ)Με λυμένους κάβους το πλεούμενο αρχίζει να ξεμακρύνεται από την αποβάθρα. Βέβαια καθυστερεί ακόμα πολύ η στιγμή που την πληρώνουν τα άψυχα, αλλά οι πρώτες παρατιμονιές κάνουν την εμφάνισή τους. Παραδρομές της γλώσσας, των χεριών και των ματιών. Είναι οι αδόκιμες χειρονομίες κάποιου αυτοσχέδιου ηθοποιού, που ετοιμάζεται άγνωστο για τι.
  δ)Οι μέθυσοι είναι "κουφοί". Δεν ξέρουν την χαμηλοθόρυβη ατμόσφαιρα του ραφείου. Μιλούν πάντα δυνατά αδιαφορώντας για το θέμα. Όλες οι αφορμές για συζήτηση είναι ισάξιες. Θες δε θες, το ποτό σε μπολιάζει με το σύνδρομο του φαροφύλακα, που μετά από μεγάλη μόνωση ξεσπάει στον πρώτο τυχόντα.
  ε)Καθώς, όπως γράφει ο Γιουνκερ, οι μποτίλιες αδειάζουν και τα σταχτοδοχεία γεμίζουν, οι αυταπάτες πλευρίζουν αθόρυβα τον πότη. Εξαίφνης αρχίζει να είναι αυτό που θα ήθελε. Νιώθει δυνατός και ελκυστικός- ένδειξη ότι το κεντρικό νευρικό σύστημα έχει δεχτεί τα πρώτα πλήγματα.
  ζ)Κυριεύεται απο μια πληθωρική ικανότητα διάκρισης απίθανων αποχρώσεων- ειδικά εκεί οπού δεν υπάρχουν- λες και έχει προστεθεί ένας επιπλέον φλοιός στον εγκέφαλο του. Καυτοί ψίθυροι του καίνε τ' αυτιά. Η αλήθεια τον διάλεξε για απολογητή της. Πως να μην μιλήσει; Πως να μην αποφανθεί αφού,είναι πασίδηλο, διαθέτει το αλάθητο; Όπου κι αν βρίσκεται, θα γυρέψει τον ακροατή του.
  η)Σαν να συνέρχεται από χρόνια ασθένεια, νιώθει μια χαρμόσυνη αίσθηση ανθρώπου, που κάποια αόρατα χέρια τον ελευθέρωσαν, άγνωστο από πια δεσμά. Μοιάζει με βάρκα που πλέει σε κατηφορικά νερά. Τα πράγματα μπαίνουν μέσα του όπως σε έναν τεράστιο καθρέφτη και η μνήμη επιστρέφει πότε με βουητά, πότε με πνοές βεντάλιας, που την κινεί ένα τυφλό κορίτσι.
  θ)Τα πάντα υπόσχονται μια δαψίλεια. Ο ρακοσυλλέκτης του Μπωντλαιρ αρχίζει να κρυφοκοιτάζει την πορφύρα του Βοναπάρτη. Ακατάσχετη διάθεση για λεπτότητες και γενναιοδωρίες, ξένες στην κατάσταση του νηφάλιου. Η τσιγκουνιά έχει ελάχιστους πιστούς στο χωριό των μεθυσμένων. Ήρθε πιθανώς η στιγμή που, όπως έλεγε  ο Λόουρυ σφίγγουμε τα χέρια με γνωστούς και άγνωστους.
  ι)Η μεταμόρφωση καταγίνεται στις μνημειώδεις της χειρονομίες. Ξαναδίνει στον δειλό την τόλμη, στον χαμένο την  ελπίδα αφαιρεί από την λαλιά του τραυλού τις εγκοπές και κάνει τον αέρα αιωρούμενο χρυσάφι. Το παρόν έχει επιβληθεί κατά κράτος. Παρελθόν και μέλλον φιλοξενούνται πλουσιοπάροχα στο τώρα.