Η μοναξιά κάθεται αναπαυτικά στην παρδαλένια
της πολυθρόνα δεν κοιτάει ανθρώπους
απλα επιτίθεται σε κάθε άγνωστο
Το βάρος δυσβάσταχτο καταρακώνει
οποιον βρεθεί στο δρόμο της, ακόμα και
η μύγα είναι ένας εχθρός που χαζογελάει
σε ενα γυάλινο τοπίο κρυμμένο με μάσκες.
Η σκέψη προσπαθεί να λυτρωθεί με απαλές βελουδινές
χειρονομίες.Η μουσική συντροφιά,μια μπύρα,
ένα τσιγάρο που αργοκαίγεται στη θήλη του.
Γυρνάω σελίδα και βλέπω φαντάσματα της υπαρξής μου
να χαζογελούν ευτυχησμενά,αλλού,παρμένα απο ταινία εποχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου