Τα χέρια μου αν μπορούσαν να μαδήσουν

Τ' όνομά σου προφέρω
μες στις σκοτεινές νύχτες
σαν έρχονται τ' αστέρια
να πιούνε στο φεγγάρι
και τα κλαδιά κοιμούνται
των κρύφιων φυλλωμάτων.
Νιώθω,μ' έχει κοιλώσει η
μουσική και το πάθος
Ρολόι τρελό,που ψάλλει
ώρες νεκρές,αρχαίες.


Το όνομά σου προφέρω
τη σκοτεινή αυτή νύχτα
και μου ηχεί τ' όνομά σου
μακρυνό όσο ποτέ.
Μακρυνότερο απ' όλα
τ' άστρα,και πιο θρηνώδες
κι από βροχή γαλήνια.


Θα σε θέλω,όπως τότε,
καμιάφορά;Ποιό λάθος
έχει η καρδία μου κάμει;
Αν διαλύεται η καταχνιά,
άραγε,ποιο άλλο πάθος
με περιμένει;Θα 'ναι
ήρεμο κι αγνό,τάχα;
Αχ,αν τα δάχτυλά μου
μπορούσαν να μαδήσουν
ετούτο το φεγγάρι!

Φ.Γκ.Λορκα