Ομαρ Καγιαμ-Ρουμπαγιάτ 2

Αφού κανείς μας δεν μπορεί  το αύριο να ορίζει,
γλέντα τη δόλια σου καρδιά που αγάπη βασανίζει.
Με το φεγγάρι πιες κρασί, γιατί και αυτό το αστέρι
αύριο θα ψάχνει να μας βρει, μ άδικα θα γυρίζει.


Αφού στο μοναστήρι αυτό δε θα μαστέ παντοτινοί,
χωρίς αγάπη και κρασί τι πίκρα θα ταν η ζωή!
Φιλόσοφε, ποσό κρατάν οι πίστες νιες και αρχαίες;
Κι αν λεν το κόσμο νέο η παλιό, σα φύγω γω τι ωφελεί;


Για κείνα που δεν έκανα και που χω καμωμένα,
κι αν έχω τη ζωή σωστά, είτε στραβά παρμένα,
Αυτό θα ναι το μαράζι μου; Κρασί λοιπόν! Ποιος ξέρει
μη βγαίνει ετούτη αναπνοή στερνή φόρα από εμένα.


Η σημερινή την αυριανή δεν την εξουσιάζει,
γι αυτό τι να ναι το αύριο δεν πρέπει να σε νοιάζει.
Ακόμα και τα τωρινά, να έχεις γνώση, αψήφα, 
γιατί που ξέρεις και για σένα η Μοίρα τι ετοιμάζει.


Ομαρ Καγιαμ 1048-1131