Κάποτε αν θυμάμαι καλά

Κάποτε αν θυμάμαι καλά, με συμπόσιο έμοιαζε η ζωή μου,

Όπου κάθε καρδιά ανοίχθηκε και κάθε λογής κρασί έτρεξε

Ένα βράδυ, κάθισα την ομορφιά στα πόδια μου –και την βρήκα

Πικρή –και τη βεβήλωσα

Όρθωσα το ανάστημα μου ενάντια στη δικαιοσύνη

Τράπηκα σε φυγή Ω Μάγισσες, Ω Δυστυχία, Ω Μίσος , είναι

Που σε σας τον θησαυρό μου εμπιστεύτηκα

κατάφερα να εξαφανίσω μέσα μου, όλη την ανθρώπινη Ελπίδα

με δρασκέλισμα αθόρυβο, κτήνους βαρύθυμου, έπνιξα κάθε ευχαρίστηση

κάλεσα τους δήμιους για να αφανιστω, μασώντας τις κάννες

Των όπλων τους. Επικαλέστηκα τους λοιμούς για να με πνίξουν

σ’ άμμο και αίμα

Η Δυστυχία ήταν ο Θεός μου... Στη λάσπη

ξάπλωσα στεγνωνοντας τη σάρκα μου με μιαρό αέρα

Ξεγέλασα την τρέλα, και η άνοιξη μου πρόσφερε το τρομώδες

γέλιο του ηλίθιου

Εντούτοις, όταν ήμουν έτοιμος να κοάζω! Σκέφτηκα στα παλαιά

συμπόσια να ψάξω, μήπως και βρω ξανά την όρεξή μου.

Η Φιλανθρωπία είναι το κλειδί Τούτη η έμπνευση καταδεικνύει

ότι ονειρεύτηκα

<< Θα παραμεινεις Υαινα και ολα τα αλλα...>> κραυγάζει ο

Δαίμονας που κάποτε με έστεψε με τέτοιας λογής όμορφες

Παπαρούνες. << Ψαξε το Θανατο με ολες τις κεφαλαιωδης επιθυμιες σου

Και τον εγωισμο σου ολακερο και μ’ ολες σου τις αμαρτιες>>.

Α! Επαρκής είμαι απ’ αυτά: Αλλά, Αγαπημένε Σατανά, σας ικετεύω,

μη δείχνεται τόσο ενοχλημένος. Και καθώς αναμένεται μερικά

καθυστερημένα σημάδια δειλίας, δεδομένου ότι εκτιμάται σε έναν

συγγραφέα την έλλειψη περιγραφικής ή διδακτικής ενόρμησης, σας

επισυνάπτω τούτες τις ειδεχθείς σελίδες από το ημερολόγιο μιας

καταραμένης ψυχής.

Αρθούρος Ρεμπώ