Πέφτοντας από τον ουρανό
όπως ένα πυρωμένο αστέρι
μπορώ να δω την απογοήτευση
του κόσμου και συνάμα την ομορφιά του.
Όπως τα μάτια του περιπλανώμενου
στην έρημο της κοινωνίας,
σε μια ταράτσα κάπου μέσα μας
παρακολουθεί την ξεχασμένη πορεία μας
Λαμπερή, ξεθωριασμένη,
άναρχα χαοτική μέσ' την
ανέλπιστη τάξη της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου