αξέγνιαστος βλαστήμαγε κατάμουτρα τον Ουρανό,
Γυναίκες σφιχταγκάλιαζε και μέθαγε όλο τον καιρό.
Είναι στιγμή για προσευχές και παρακάλια, αφού
Απ' όσους μας αφήσανε ούτε ένας δεν ξανάρθε εδώ;
Ας κρύβονται μέσ' τα σκέλια και μέσ' στη Χάβρα ακόμη,
όσους τους βασανίζουνε της κόλασης οι τρόμοι.
Μα εκείνος που τα μυστικά γνωρίζει του θεού μας,
πότε μέσα στα στήθεια του δε σπέρνει τέτοια γνώμη.
Αφού κι εγώ δεν ξέρω πως, ήρθα σε τούτο το ντουνιά,
και πότε πάλι θα μου πουν να ξαναδιάσω τη γωνιά,
Σήκω, λιγνέ μου κεραστή, και κέρνα όλη την ώρα,
Τι στο κρασί θα πνίξω εγώ του κόσμου την κακομοιριά.
Από τη νύστα κουτουλώ, λόγια σοφά μου λένε:
"Κάνεις δεν είδε προκοπή στον ύπνο ευλογημένε.
Γιατί λοιπόν ν' αφήνεσαι στ' αδέρφι του θανάτου;
Πίνε κρασί ! Θα κοιμηθείς αιώνες, ώ καϋμένε!!"
Ένα αφιερωμένο site στην ποίησή του
και λίγα ακόμη εδώ και εδώ απο προηγούμενες αναρτήσεις.
