Το Κολοσσαίο -EDGAR ALLAN POE

Το Κολοσσαίο 

Τύπε της αρχαίας Ρώμης! Πλούσια λειψανοθήκη 
Απ’ την υψηλή θεώρηση που αφήνεται στο χρόνο 
Μέχρι τους θαμμένους αιώνες της επίδειξης και της δύναμης! 
Τελικά – τελικά – μετ’ από τόσες πολλές ημέρες 
Κουρασμένου προσκυνήματος και δίψας γεμάτη κάψα
(Δίψας για τις κινητήριες δυνάμεις της γνώσης που κείτονται σ’ εσένα), 
Γονατίζω, ένα αλλαγμένο και ταπεινό άτομο, 
Ανάμεσα στις δικές σου σκιές, και έτσι πίνω μέσα 
Στην ίδια τη ψυχή μου το μεγαλείο, την κατάθλιψη, και την δική σου δόξα.!

Απεραντοσύνη! και Ηλικία! και πρότερες μνήμες! 
Σιωπή! κι ερήμωση! και αμυδρή νύχτα! 
Σας αισθάνομαι τώρα - σας αισθάνομαι στη δύναμή σας - 
Ω ξόρκια πιο σίγουρα από κείνα που της Ιουδαίας ο βασιλιάς
Δίδαξε στους κήπους της Γεσθημανής!
Ω γητειές πιο ισχυρές από κείνες που ο εκστατικός Χαλδαίος
Πάντοτε έσερνε απ’ τα ήρεμα τ’ αστέρια.

Εδώ, όπου ένας ήρωας έπεσε, πέφτει μια κολώνα
Εδώ, όπου ένας μιμητικός αετός έλαμψε στον χρυσό
Ξαγρύπνια μεσονύχτερη κρατά αυτή την μελαψή νυχτερίδα!
Εδώ, όπου οι γυναίκες της Ρώμης τα χρυσά τους μαλλιά
Κυμάτιζαν στον αέρα, τώρα κυματίζει το καλάμι και το γαϊδουράγκαθο
Εδώ, όπου στο χρυσό θρόνο ο μονάρχης τεμπέλικα ξαπλωνόταν,
Γλιστρά όπως το φάντασμα στο μαρμάρινο σπίτι του, 
φωτίζεται απ’ το χλωμό φως του κερασφόρου φεγγαριού, 
Η γρήγορη και σιωπηλή σαύρα των πετρών!

EDGAR ALLAN POE