Αγαπάω τ' ότι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά τα ματάκια , τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες , τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ' ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρυνή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς , τους αλήτες , αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ' όνειρό τους,
να φανεί απ' τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ' ασπροφτερό τους.
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά -αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω
αγαπάω , και θά 'θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κυττάνε μακριά , που κυττάνε θλιμμένα ...
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο -ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ' εμένα.
Τα θολά τα ματάκια , τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες , τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ' ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρυνή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς , τους αλήτες , αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ' όνειρό τους,
να φανεί απ' τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ' ασπροφτερό τους.
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά -αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω
αγαπάω , και θά 'θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κυττάνε μακριά , που κυττάνε θλιμμένα ...
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο -ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ' εμένα.
πούθε έρχεσαι;
-ήμουν ξυλοκόπος και λάτρεψα το δέντρο.
φύτεψα το τσεκούρι βαθιά στα τσίνουρά του.
-πώς ήρθες;
-ταξίδεψα με το καραβάνι του τρόμου,
μες στα μπαϊράκια της τρέλας.
μες στα κομμάτια του σπασμένου μου τσεκουριού,
εξαντλημένος, φέροντας το χρονικό των κλαδιών.
-ήμουν ξυλοκόπος και λάτρεψα το δέντρο.
φύτεψα το τσεκούρι βαθιά στα τσίνουρά του.
-πώς ήρθες;
-ταξίδεψα με το καραβάνι του τρόμου,
μες στα μπαϊράκια της τρέλας.
μες στα κομμάτια του σπασμένου μου τσεκουριού,
εξαντλημένος, φέροντας το χρονικό των κλαδιών.
Adonis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου