Τι με νοιάζει η φρονιμάδα σου;
Ας είσαι όμορφη! Ας είσαι λυπημένη!
Τα δάκρυα στο πρόσωπο προσθέτουν γοητεία,
Σαν το ποτάμι στο τοπίο
Η καταιγίδα ξανανιώνει τα λουλούδια.
Σ'αγαπώ προπαντός όταν η χαρά
αποσύρεται απ' το χλωμό σου μέτωπο.
Όταν η καρδιά σου στη φρίκη πνίγεται
Όταν πάνω στο παρόν σου ξεδιπλώνεται
Με το φρικτό σύννεφο το παρελθόν.
Σ'αγαπώ όταν απ' το μεγάλο σου μάτι ρέει
ένα ζεστό δάκρυ σαν αίμα
Όταν, παρά το χέρι μου που σε λικνίζει,
Η αγωνία σου, πολύ βαριά, διαπερνά
Σα ρόγχο αποδημούντα.
Ανασαίνω, ηδονή θεία!
Ύμνο βαθύ, εξαίσιο!
Όλους τους λυγμούς του κόρφου σου,
Και πιστεύω ότι η καρδιά σου φωτίζεται
Απ' τα μαργαριτάρια που χύνουν τα μάτια σου.
Les fleurs du mal
Charles Baudelaire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου